Wat ik gewild heb
Wat ik gedaan heb
Wat mij gedaan werd
Wat ik misdaan heb
Wat ongezegd bleef
Wat onverzoend bleef
Wat niet gekend werd
Wat ongebruikt bleef
Al het beschamende
Neem het van mij.
En dat ik dit was
En geen ander
Dit is mijn liefde.
Hier ben ik.
Huub Oosterhuis
Het ene compliment is het andere niet. Er zijn pluimpjes die je tijdens het aanhoren al niet aanneemt. Of ze verliezen in de loop der jaren hun glans.
Bovendien onthouden we kwetsuren beter dan opstekers. Een volslagen nutteloze eigenschap is dat trouwens. Maar wat doe je eraan? We zijn zelfs meesters is het open houden van de door een ander aangebrachte wond. Dan slaan we bij wijze van spreken voortdurend op de blessure en klagen dat we precies op die plek geraakt zijn. Onverstandig pijnlijk.
Maar toch kan een spontane loftuiting plots tot je door dringen. Daar heb ik een verklaring voor bedacht: volgens mij nemen we een compliment wel aan als we de inhoud ervan zelf stiekem al geloofden. Read the rest of this entry »
Een lange rij Nachtzoengasten mogen ontmoeten. Wat een bijzondere types. Beetje veel. 21 in 2 dagen. Teveel om te benoemen, zelfs te onthouden. Flarden van grote geschenken noteren:
-Leermeester radiodocumentaire. Deed me vroeger de dampen aan. Nu blijkt hij een open man te zijn bij wie de tranen hoog zitten. Mijn verwarring is nu: Wie was er toen Oost-Indisch doof? Wie is er nu veranderd?
-Oogverblindende schrijfster. Geen gewoon Indisch meisje. Inmiddels 62. Levenslange relatie. Een driehoeksverhouding houdt uiteindelijk geen stand. Een van de drie is uiteindelijk altijd te dapper geweest. Altijd? meer
Vanochtend was het weer raak. Een anonieme brief in vrouwelijk handschrift op het bureau van mijn baas. Ging over de presentatrice van het programma Het Vermoeden. Dat zij zich schandelijk gedraagt. Zij zit gewoon met haar benen tegen haar gast aan en kijkt hem bovendien schaamteloos zwoel aan.
Tijdens het verzamelen van dit soort post vallen mijn collega’s altijd blauw aanlopend van hun stoel. ‘Zij zwoel?’ hoor je ze hijgen. ‘Extreem onhandig zul je bedoelen!’ meer
‘Twee warme buisjes.’
Onze lichtman staat achter mijn gast en gebaart naar zijn assistent. Mijn allerlaatste Vermoedengast zit tegenover me. Na twaalf jaar en driehonderd gesprekken over inspiratie en bewogenheid is het feest straks voorgoed voorbij.
Wat zou de lichtman bedoelen met warme buisjes?
‘Dat vertel ik straks wel, kind.’
Mijn laatste gast heeft een boek geschreven over haar broer. Hij was een van de vier IKON-journalisten die in 1982 in El Salvador zijn vermoord. Hans was de jongste van het stel. Indrukwekkend om deze lange serie juist met dit gesprek te eindigen. Die moord is onlosmakelijk met de IKON verbonden.
Ook is er een vraag die altijd met deze omroep mee liep: Kan televisie troosten? meer