maart25
Tegenwoordig wordt ons vaak verteld dat het belangrijk is in het hier en nu te verblijven. Dat lijkt een open deur, maar uit ervaring weten we dat dat nog lang niet makkelijk is. Onze gedachten lijken op vlooien. Een mens temt nog makkelijker zijn voetbalbenen of vioolvingers dan zijn neurotische geest, nietwaar? Bovendien zijn velen van ons met een godsdienst opgevoed die ons voortdurend beloofde dat het later pas echt goed zou komen. In de hemel wachtte ons heil. Het hier en nu was blijkbaar niet voldoende. Dit leven werd ons voorgespiegeld als een moeilijk verteerbare maaltijd; pas als je bord leeg was, zou je het felbegeerde toetje krijgen. Als kind vond ik dat reuze zielig voor de hutspot. Bovendien hield ik niet zo van vla die in hetzelfde bord terecht kwam als de stamppot. meer
maart19
Interview NCRV-gids
‘Bakkie Troost’
Eerste uitzending op zaterdag 22 maart
17.35 Nederland 2
maart15
Ook al is ons pad hoogst individueel en soms eenzaam, er zijn gelukkig talloze richtingaanwijzers die ons op gang helpen en ons aanmoedigen. Neem nu de Tibetaanse lama Sogyal Rinpoche. ’Van huis gaan is de helft van het werk’, zegt hij vaak. Eenmaal onderweg ervaren we aan den lijve hoe waar dat is. Het besluit uit onze aangeleerde gewoontes en aannames te vertrekken is de belangrijkste stap richting onze eindbestemming: de mens te worden zoals God ons bedoeld heeft. Ook Abraham, Mozes, de Boeddha, Rumi en Fransiscus kwamen in beweging. Of het nu gaat om het verlaten van het angstland Egypte, of van de gebaande paden, we moeten blijkbaar gaan. Neem nu Roodkapje. Of de Goddelijke Komedie van Dante, die begint met: ‘Op een dag dat ik het pad verliet’.
De pelgrim maakt overigens een andere reis dan de toerist. De toerist is afhankelijk van het tegenvallende uitje, het gehorige hotel, het gure weer en van het gezelschap. meer
maart8
‘Voortaan vier ik mijn verjaardag schriftelijk,’ zegt een van de vriendjes van Winnie de Poeh gedecideerd na een tegenvallend partijtje. Geef zo’n diertje eens ongelijk. ‘Karweitje,’ prevelde ik als kind abusievelijk als ik naar een festiviteit moest. Hoewel, abusievelijk…
Blijkbaar had ik al jong in de smiezen dat een gezellig bedoeld partijtje vaak een te zwaar karweitje bleek. Een mens kan het maar het beste door hebben als hij nog overmoedig jong en monter is. Soms wilde ik bij het afscheid van een kinderfestijn het knuffeltje dat ik de jarige cadeau gedaan had weer mee naar huis nemen. Dan vond ik de omgeving voor het pluche beestje bij nader inzien toch niet nabij genoeg.
Samenscholingen, meestal vergaderingen of feesten genoemd, waren zelden aan mij besteed. De titel van de autobiografie van Wilhelmina Eenzaam maar niet alleen is helaas iets te langdurig op mijn lijf geschreven geweest. Hoe vaak heb ik te midden van een menigte niet paniekerig naar de achterdeur gezocht…
Gelukkig is een mens nooit te oud voor zegenrijk zelfinzicht. Pas bij het klimmen der jaren kwam ik er achter dat er met een titel als Alleen maar niet eenzaam veel aangenamer te leven zou zijn. Met andere woorden: fysiek alleen zijn blijkt vaak beter te verdragen dan in gezelschap vertoeven en je ondertussen dodelijk afgezonderd te voelen. meer
maart1
Het is natuurlijk mooi als we elkaar oproepen tot mededogen. Wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet. Compassie valt gewoon te beoefenen, zo leert het boeddhisme ons. Net zoals je etudes op de piano studeert, zo kun je ook je warme hart trainen. ‘Tonglen’, ook wel ‘metta meditatie’ genoemd, is bijvoorbeeld zo’n rekstok voor het hart: tijdens je inademing neem je het leed van bijvoorbeeld je naaste op je en terwijl je uitademt, geef je die persoon alle liefde en tederheid van de wereld. Niks mis mee. Maar wat misschien nog wel moeilijker en uitdagender is, is je te bekwamen in het voelen van medevreugde. Wat jij wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander. Medevreugde als tegengif tegen jaloezie. De grote gunfactor dus. Dat je zelf iets heel graag wilt hebben of kunnen, en overloopt van plezier dat degene naast je de gelukkige is. Op dit moment word ik wel heel bijzonder uitgedaagd om me te bekwamen in die kunst. meer
