november17
Als God een deur sluit, opent Hij ergens een andere. Dat zegt de volksmond. Internet beweert het trouwens ook. Hoewel God daar vaak vervangen wordt door je. Misschien ligt de waarheid weer eens in het midden en spelen God en jij allebei een rol. Dan wordt het bijvoorbeeld: als jij een deur sluit, opent God ergens een andere. Of komt het andersom ook weleens voor? In ieder geval, wat ik wou zeggen…de afgelopen week dacht ik van twee telkens terugkerende taakjes dat het weleens welletjes was. Dat de grap lang genoeg geduurd had. Dus sloot ik twee deuren. Beetje rigoureus natuurlijk. Maar een dag later vroegen twee maandbladen of ik columnist wil worden. Gingen er twee deuren open. Het lijkt wel een blijspel met deurendecor. Meestal gaat zo’n klucht over iets pikants. En hier helemaal niet. Want al nadenkend over de eervolle uitnodigingen, bladerde ik een van die tijdschriften door en stuitte op een columnist. Misschien wordt hij m’n collega. meer
november10
Heel vreemd. Als er tijdens een commercial ‘Nadere informatie’ wordt gezegd, versta ik altijd ‘Na de reformatie’. Vandaar misschien dat ik nu aan een kleine klok van na de reformatie hang. Het is een bruidsklokje. De koster trekt onderwijl aan de grote, de doodsklok. Worden ze tegelijkertijd geluid, dan is er sprake van een feest. En dat is het. Feest. Hoe vreugdevol is het niet om zomaar op een zaterdagmiddag de klok te mogen luiden van een prachtige protestantse dorpskerk in het oosten van ons land! De roodbruine koeien komen nieuwsgierig naar de ramen. Het pleintje wordt bewaakt door indrukwekkend hoge eiken, nog vol in opgloeiend blad. meer
november3
Als je echt van iemand houdt, hoef je geen afscheid te nemen. Dat zei schrijver Alex Verburg vandaag in Het Vermoeden. Zijn zusje vertelde hem dat op haar sterfbed.
De verbinding blijft altijd. En als die er helemaal nooit was, hoef je sowieso geen vaarwel te zeggen. Vandaar misschien dat al die georganiseerde afscheidsborrels zo krampachtig aanvoelen. De mensen met wie je je verbonden voelt zullen heus niet zomaar verdampen na ontslag, sterven, liefdesuitmaking of verhuizing. En degenen met wie het moeizaam optrekken was, hebben waarschijnlijk weinig behoefte aan je laatste handdruk.
Bovendien zeurt een echte vriend niet over de lange tijd die er tussen twee afspraken inzit. Als je elkaar weer treft, ga je samen gewoon verder waar je was gebleven. Alsof je ooit de kern al hebt geraakt. De omstandigheden kunnen daar nog weinig aan veranderen. meer
oktober20
Beroepsdeformatie. Geen idee wat het is, maar stiekem ben ik ontzettend bang dat ik er verregaand aan lijd. Zoals een kok momenteel van de kleur, de grootte en de vorm van de pompoen droomt. En wat je er zoal mee kunt doen. Pfff, in de oven met komijn. Vanavond nog.
Nou ja, aan zoiets lijd ik ook. Gekte. Passie. Verkokering. Maar dan dat het de spuigaten uitloopt. Dat de pompoenen je oren uitkomen, zich tegen je keren, opploppen in je dromen. Als boosaardige monsters.
Kalm even ja. Communiceren is ook een vak. Doe jezelf uit de doeken.
Nou kijk, ik schaam me er dood voor, maar als ik mensen interview, dan moet ik de toenemende neiging onderdrukken ze op het hoofd te slaan. Gister mocht ik op een beeldig kerkhof allerlei nabestaanden bevragen. Die overlevenden blijken sterfelijkheid zelden als een vanzelfsprekende gast te hebben toegelaten in hun leven. Dan sla ik bijkans achterover in een vers gegraven rustplek. Kortom, een herfstvakantie zou wonderen doen. Maar die zit er helaas even niet in. Personeelsgebrek door ontslag en verrassend overvloedige zendtijd is mijn deel momenteel. Vraag niet hoe dat kan, maar profiteer er nog maar even lekker van. meer
oktober13
Maak mij gelijk, Heer, aan die stervende
blaadjes, die ik vandaag in ‘t zonlicht op
de hoogste tak van de olm zie sidderen.
Ze sidderen, maar niet van pijn: zo klaar
is ‘t zonlicht en zo zoet ‘t losraken van
de tak, om zich met de aarde te verbinden.
Ze vlammen op in ‘t laatste licht, hun hart
offerbereid: de doodsstrijd is voor hen
mild en genadig als een dageraad.
Maak dat ook ik me loswaai van de hoogste
tak van mijn leven, zo, zonder een klacht,
doorpriemd door U, zoals zij door de zon.
Ada Negri
