Wat is jouw vooroordeel over mij?, vroeg iemand me deze week. Wat een leuke begroeting. Ik hou er zo van. Van wakkerheid, van intense aanwezigheid. Of misschien nog liever gezegd: wat is het loodzwaar eenzaam zijn als die wakkere aanwezigheid ontbreekt. En wat heerlijk als iemand dwars door je aannames durft te ploegen. Stiekem dacht ik namelijk dat mijn vooroordelen al aardig aan het verdampen waren. Maar deze man die een club aanstuurt die bekend staat als nogal rechts, bleek geen groter vreugde te kennen dan te knielen voor de Madonna met kind van Michelangelo in Brugge. Zo. Die zat.
Maar er moesten afgelopen week meer aannames overlijden. Met mijn collega’s werd ik wakker geschud door een trainer die ons liet zien dat journalisten helemaal niet zulke goede waarnemers zijn als ze zelf wel denken. En dat de boodschap die ze de wereld in sturen misschien wel effectiever is als ze die meer onontkoombaar verpakken.
Bij beide lessen kregen we een filmpje. Oefeningen in gewaar zijn: meer
Dit jaar is het 150 jaar geleden dat de slavernij werd afgeschaft. Die zin heb ik de afgelopen tijd al heel wat keren uitgesproken. In Het Vermoeden, OBA Live, Musica Religiosa. En iedere keer treft me dat getal. Zo kort geleden?? Dan fantaseer ik over zo’n zin in de toekomst. Iets als: dit jaar is het 50 jaar geleden dat de bio-industrie werd afgeschaft. En dat de kinderen dan uit hun schoolbank rollen van de lach, omdat ze niet geloven kunnen hoe barbaars hun eigen grootouders met dieren zijn omgegaan. Hoe gedrogeerd moet het menselijk bewustzijn zijn om voelende wezens te zien als gebruiksvoorwerpen. meer
Ombuiging, ommezwaai, transformatie. Terwijl ik zit te mijmeren over het woord omkeer, hoop ik op onweer. Het weer is al dagen drukkend warm. Plotseling woedend weerlicht zou de boel in een keer op kunnen schudden. Heerlijke huiverende voorpret plopt op. Ja, ik ben nogal kort aangebonden en dat zit bepaald in de genen. Als mijn grootvader iemands gemompel niet kon verstaan, baste hij: ‘Spreek dat ik het horen kan en bijt in m’n kont dat ik het voelen kan!’ Nu ik het opschrijf, realiseer ik me dat mijn opvoeding van dat soort opveermomenten aan elkaar heeft gehangen. Handen uit de mouwen, nooit zonder boodschappen naar boven, is uw komst met vrede, nu is het klaar met puberen. Dat soort mantra’s waren aan de orde van de dag. meer
Waar gaat je ziel van zingen? Die vraag stel ik weleens in Het Vermoeden, maar ook aan zalen. Dan wordt er natuurlijk vreselijk gezucht en gemord. Ik geef toe, het is een te moeilijke. Tijdens tv-stress of tussen luidruchtige zaalgenoten voelen we blijkbaar weinig snaren trillen in het klokhuis van ons binnenste. Logisch. Ik stel de vraag dan ook meestal voor de grap. Gevalletje leuk voor later. Voor als je ooit eens een keer alleen bent. In je binnenkamer of in je innerlijke kloostertuin. Ik zit nu in mijn echte tuin. Een waar lustoord, paradijs voor kat en vrouw. Sinds ik het stadse stof van mijn voeten heb geschud, kweek ik tot eigen stomme verbazing kruiden, bind tomatenplanten op, spreek de zonnebloemen moed in en leer het gulle bestaan van de compassieroos kennen. Ja, hier gaat mijn ziel van zingen. Logisch. Wie zou dat niet zeggen, zittend op een tuinbankje waarop het woord ‘vrijplaats’ is geschilderd. Nog een heel meevallertje dat ik mijn nuffige angst voor spinnen toch redelijk in toom weet te houden hier, hoewel dat vooral komt omdat ik nog weinig heb hoeven kennismaken met deze achtpotige medeschepselen Gods. Voldaan en sereen wil ik mijn blik laten rusten op de bloemkoolbladeren die ronduit masculien staan te pronken met hun dikke nerven. Je hoort ze bijna groeien. Maar dan zie ik de gaten in de bladeren. meer
Morgen vindt het symposium In het licht van sterven plaats.
Wat wil je nog doen, voordat het zover is?
Zullen we dan nog één keer het heilig vuur ontsteken?
Laatste sacrament
De tijd heeft ons nog niet
geveld, maar wel getekend.
Wij weten: onze dagen zijn geteld
en elke ademtocht verhaast het
onvoorstelbare moment waarop
de draad zal breken.
Maar laat het laatste sacrament
dan liefde zijn. Laat ons nog eens het
heilig vuur ontsteken dat sterren schept-
een flonkering buiten de tijd,
een bloem die niet verlept,
een zoen die nimmer zal verbleken.
