Dwalen
Op zijn onnavolgbaar sappige wijze vertelt de rijpe concertvriend dat hij vanwege zijn leeftijd een medische test moest ondergaan voor de rijbewijskeuring. Het bemachtigen van het aanvraagformulier op het gemeentehuis bleek al topsport te zijn. En de keuring zelf was helemaal olympisch goud waard. Of hij wel zeker wist dat hij geen medicijnen gebruikte. Echt helemaal niets? Tikje vergeetachtig misschien? Hoe weet u dat zo zeker dan? Meneer, ik ben al veertig jaar arts en nog nooit heb ik een man van vijfentachtig getroffen die zo gezond en medicijnloos door het leven gaat. Rijd u maar lekker door.
Nou, dat zal hij zeker niet nalaten. Binnenkort tuffen wij weer naar de wulpse Limburgse heuvels. Als de lente ook een beetje mee gaat doen tenminste. Pfff, heb je een kwieke rijpe concertvriend, blijkt het voorjaar gemankeerd en krachteloos. meer
‘Wie niet bemint leeft in gestorven staat’
Het Liedboek voor de Kerken verdwijnt. Wat hebben de liederen betekend? Vandaag deel 1: Annemiek Schrijver over haar favoriete lied:
“Ik ben voorzichtiger in mijn oordeel over anderen”
lunchen met…Roek Lips voor BroadcastMagazine
Veel mensen waren er beducht voor dat hij alweer na een week achter z’n bureau zou zitten. Hij kan zich goed voorstellen dat men die indruk van hem had. Maar in plaats van in drukte en afleiding te vluchten heeft hij zijn verdriet echt beet gepakt en het vol in het gezicht aangekeken. Verwerken bleek een werkwoord.
Onlangs verscheen ‘Het boek Job’, het aangrijpende verslag van Roek Lips over de vermissing en verdrinking van zijn zoon. De reacties en interviews zijn al ontelbaar. En wat blijkt? “Verdriet is universeel. Hoe je ermee omgaat is heel persoonlijk. De pijn klotste zo door me heen, dat maakt naakt. Ik ben heel makkelijk te raken.”
In oktober 2011 verdween Job Lips in de golven van San Sebastian. Zijn lichaam is niet gevonden. Ooit is Roek als jonge jongen zelf bijna verdronken. En zijn grootvader kwam als jonge man om in het water. Zo verloor de vader van Roek zijn vader toen hij zelf achttien was. En Roek raakte zijn Job kwijt op diens achttiende.
“Het motto van het boek is: ‘Steeds weer lijdt men dezelfde smarten.’ Toch vind ik het heel fijn om bij zee te zijn.“ meer
