De Verwondering van Kaouthar Darmoni

Op de drempel van de lijdenstijd

We wandelen onder een bibberig zonnetje over de hei. Mijn rijpe concertvriend is 86 jaar. Zijn levenspad zat vol gaten en hobbels. Een man met levenservaring, zogezegd.
Hij spreekt me streng toe, zo lijkt het: ‘Een mens kan alleen huilen om zijn eigen leed.’ Dat geloof ik niet. Niets kan mij bijvoorbeeld zo ontroeren als Maria met haar gestorven zoon in haar armen. De pietà. Terwijl ik zelf nooit een eigen kind verloren heb.
Bij zo’n uitspraak vind ik mijn oude vriend geen wijze herder. Hoe kan ik mij op dit wonderlijke levenspad veilig door hem laten hoeden? Waar zijn de ware wegwijzers? Ik kijk naar de wandelstok van mijn tochtgenoot.
Misschien is het leven zelf wel onze grootste leraar. Want door mijn eigen schade en schande heb ik langzaamaan begrip gekregen voor m’n eveneens soms stuntelende medemens. Als we ons eigen leed moedig onder ogen zien, blijkt ons hart misschien wel in staat tot zachtheid en mededogen voor de ander, die immers sprekend op ons lijkt. meer

De Verwondering van Jeroen van Merwijk

Wie vouwde jouw parachute?

Er was eens een voormalige piloot van het Amerikaanse leger die ergens in New York op een terrasje zat. Ooit was hij neergeschoten boven Vietnam en met zijn valscherm veilig beneden gekomen. Vervolgens was hij zes maanden krijgsgevangen geweest. Op dat terrasje komt er een man naar hem toe die zegt: ‘Hé, jij bent toch Charles. Ik dacht dat jij neergeschoten was!’
‘Hoe weet jij dat nou?’ vraagt Charles aan die man, die hij niet kent.
‘Ik werkte op hetzelfde vliegdekschip, en ik vouwde jouw parachute,’ antwoordt de man. Op dat moment realiseert Charles zich dat iemand die hij niet kent ervoor had gezorgd dat hij nu nog in leven is door het allereenvoudigste werk te doen dat er bij de luchtmacht bestond: het vouwen van de parachutes.
Wie vouwde jouw parachute? Mooie vraag.
Ik loop door het bibberige winterbos en zie al wat aarzelende klokjes. meer

De Verwondering van Jan Brokken