Lunchen met Karin de Groot
“Ik ben niet nerveus voor een uitzending. Ik hoop alleen dat ‘ie niet doorgaat”
Tot in de puntjes had ze de aankondiging van haar vertrek voorbereid. Om 11 uur zagen het persbericht en de tweet over haar onthullende weblog het levenslicht, maar in de loop van die dag werd haar abdicatie al overschaduwd door die van Beatrix. Na 25 jaar televisie is ze wel wat gewend. Als je ervan uitgaat dat alles onzeker is, valt het alleen maar mee als iets wel doorgaat. Als ze een door haar gemaakt programma terugzag op de buis, wist ze zeker dat het ook daadwerkelijk werd uitgezonden. En een productie is pas echt gestopt als het decor verbrand is, zo bleek bij Wat zou jij doen?
Aan de vooravond van haar 50e verjaardag, na een kwart eeuw trouwe dienst is het welletjes voor La de Groot. Ze wordt niet geduwd, maar getrokken.
“Ook al had ik het fijn, al minstens 15 jaar realiseer ik me dat ik graag aan anderen het vak wil leren. Ik weet dat zulke banen niet in de krant staan, maar ik keek toch altijd even of ze niet ergens een interviewdocent zochten.” meer
Waarom nou jij?
De jazz is verdwenen.
De zwaarmoedige velours gordijnen in het halletje bij de voordeur zijn nog niet uiteen, of de waarheid valt als een baksteen.
Decennialang was dit de muziektempel voor de groten der aarde. De naam van de tempel was een begrip. Wereldwijd, in de ether en bij ons. We, dat waren wij. Muziekstudenten. Jazz vormde het kloppend hart van het conservatorium en hier werd de mis aan deze kunstvorm opgedragen. Niets meer van over. Een aangeharkt etablissement met paardenbiefstuk op het koortsachtig aangepaste menu. Ik moet er even bij gaan zitten. Dit is het dus. Kaalslag in een vloek en een zucht. Beschavingen vergaan nu waar we bij staan. Maar ik ben gaan zitten. ‘Men kent en vindt zijn standplaats zelfs niet meer’, zo broos is wat kostbaar was. Maandag zullen 22 van de 43 IKON-mensen horen dat ze ontslagen zijn. Binnen de kortste keren zal dus weer een bijzondere cultuur van de aardbodem verdwenen zijn. Net zoals de radiodocumentaires ooit weggevaagd werden bij het afschaffen van KRO’s Damokles. Ik weet nog goed. Wat een parels maakten we daar. En wat een gouden dagen beleefde ik op het conservatorium. Of word ik oud? Bestaan goud en parels alleen in het hart van de deelgenoot? Is cultuur dus relatief en misbaar? Ik ben blij dat ik even ben gaan zitten. Er komt een oudere, smaakvol geklede dame op me af. meer