januari28
Inderdaad, dit is het einde van een vorstperiode. De ene collega vroeg vandaag om mijn winterlamp vanwege haar depressie. Een ander kromde de blauwe vingers verwijtend om de verwarming die ik laag had gezet. De volgende was de ganse dag druk in de weer met het neerlaten en ophalen van het zonnescherm. Er klonken vogels, al even kolderiek als het binnenkippenhok dat zich nog even Ikon mag noemen. Toen kwam een sms’je binnen van een lieve cabaretier, met de mededeling dat ik vroeger zo mooi ‘zojuiuiuisssssst’ kon zeggen. Was ik zelf vergeten. Maar wie mijn moeder kent, houdt alles voor waar en mogelijk. Zij is ongeveer tegelijk op deze wereld gekomen met onze koningin. Dus niet gek dat ik indertijd bij koningin-moeder Juliana al zoveel familiegeluid hoorde en kon nabootsen. Maar het sms’je was als aanzegging bedoeld.
Want nu kondigt Beatrix in koningsblauw haar aftreden aan. Sommige commentatoren blijken haar toespraak te kort te vinden. Anderen te zakelijk. Ik ben geen echte journalist, want hoor iets heel anders. Kort en zakelijk? Ik zie een koninklijke verdichting van een bewogen mensenleven. Een blauwdruk van de vrouwenziel.
Mijn onzinnige dagwens die niet zo lang geleden als zeer reële nachtdroom verscheen, lijkt plotseling dichterbij te komen: Beatrix interviewen nu ze niets meer te verliezen heeft. Verrassend vreemd, hoe graag ik dat wil. Veelzeggend. Voor mij dan. Alsof het gaat lukken.
januari22
De publieke omroep staat aan de vooravond van een verpletterend verlies. Er zullen zoveel programma’s en makers worden wegbezuinigd, dat er in feite sprake zal zijn van het ten grave dragen van een hele zender. Daarom zingt de uitdrukking ‘het vege lijf redden’ al een tijdje in mij rond. Je mag deze situatie natuurlijk nooit met oorlog vergelijken, maar ik kan ter verdediging aanvoeren dat wij ooit in de zesde klas van de lagere school zoveel details over Wereld Oorlog Twee kregen opgediend, dat mijn kinderbreintje oververhit raakte. meer
januari18
Laatst vroeg iemand of mijn ex degene is die mij het beste kent. Leuke en lastige vraag. Als je vanaf je zesentwintigste bijna twee decennia samenleeft, is de kans groot dat die partner je wel behoorlijk in kaart gebracht heeft. En dat is ook zo. Wat hebben we samen intens en jarenlang gerouwd om de plotselinge dood van zijn oudste zoon. En wat hebben we gelachen. Geen groter vreugde kende ik dan hem van de bank te doen rollen om een van mijn onnozele grapjes. Wat had hij veel vertrouwen in mijn ontwikkeling van onzeker meisje naar volwassen vrouw. En wat een machteloosheid hebben we samen aanschouwd. Zonder twijfel mag hier over kennen gesproken worden. Maar vlak alle goede vrienden niet uit. Wat een wonderlijke verbintenissen nou toch allemaal. En hoe zit het met die onverklaarbare voorkeuren en afschuwen op het eerste gezicht? En met eerste dates, dat je het gevoel hebt malkander al eeuwen te kennen? Of dat je juist ondanks je goede bedoelingen elkaar in het geheel niet weet te bereiken. Stiekem vermoed ik weleens dat onze ontmoetingen verder reiken dan dit volgens ons gekende leven. Of zou dat wartaal zijn? meer
januari14
In mijn nieuwe dorp gaat het vannacht natuurlijk ook sneeuwen. De hooibergen en rieten daken van de boerderijen zullen wit worden. En we mogen nu ons plastic buiten zetten. Amsterdam verlaten hebbend, is het een bijna dagelijkse vreugde om de zorgvuldig gescheiden hopen van groen, papier, huisvuil en plastic te zien en horen wegvoeren door de frisse zonen van de morgenstond. Morgenochtend is de Plastic Hero aan de beurt. Dat staat tenminste op de zak die al afgestampt klaar ligt. Plastic Hero. Ik ben een held omdat ik mijn plastic apart laat weghalen door die matineuze dappere krijgers in de sneeuw.
Afgelopen zondag zei onze Vermoedengast dat we allemaal de held kunnen zijn van ons eigen levensverhaal. In de gelijkenis van de talenten wordt ons gevraagd wat we met onze specifieke gave hebben gedaan. Maar we worden ook niet overvraagd. Daar zat de troost die die stralende Vermoedengast ons bracht. Dus vanavond voel ik mij de held van mijn gescheiden plastic. meer
januari8
Moraalridders is gestopt. En de tweede serie van Adieu God? is net begonnen. Net als Andries. Allebei op de late zondagavond op Nederland 2. Beide programma’s gaan over geloven. Voor Knevel een genot om te doen. Maar hoe zit het met van den Brink? De gedreven journalist die ooit werd uitgeloot voor de opleidingen tot sportleraar en politieman. Hoe is het voor hem om lieden als cabaretier Youp van ’t Hek en schrijfster Franca Treur te vragen naar hun verdampte geloof?
Treurs’ wedervraag aan Tijs van den Brink in deel twee van Adieu God? is of hij bij de EO weleens mag twijfelen aan bijvoorbeeld de opstanding van Jezus. Die twijfel is bij van den Brink nooit existentieel geworden. Als hij zich beklemd zou voelen, pakte hij z’n biezen. Maar wat is de bedoeling van Adieu God? “Ik wilde graag weer eens langere interviews maken. Bovendien zijn we het contact kwijt geraakt met kerkverlaters. De EO heeft die mensen eigenlijk niks meer te zeggen, want als je met een gewoon verkondigend programma komt, hebben ze dat allemaal wel gehad. Daarom kwam het idee om met deze doelgroep oordeelloos in gesprek te gaan. Voor mij is dat spannend omdat ik de neiging heb om wel te oordelen en te vragen of het slim is de kerk achter je te laten. In de eerste serie heb ik mezelf opgelegd die mening achter m’n kiezen te houden. Nu probeer ik gewoon een nieuwsgierig, journalistiek gesprek te voeren.”
En lukt dat een beetje bij Youp die op een gegeven moment “Luisteren Tijs!” roept? meer
