Het sacrament van de stilte
Verwondering is een mooi woord, vind ik. Dan is het natuurlijk fijn als een televisieprogramma dat je mag maken die naam krijgt. De Verwondering. In het woordenboek staat er bij het woord verwondering onder andere verstomming. Misschien is dat woord nog wel meer intrigerend. Verstomming. Dat je bijkans je hand voor je mond moet houden van verwondering. Op die houding heb ik me de afgelopen weken vaak betrapt toen ik naast het bed van mijn broer op de intensive care zat. Zelf kon hij ook niet veel meer uitbrengen, want hij had een verschrikkelijke buis in zijn mond. Hij was aan het stikken van de longemfyseem. Soms greep hij naar een kladblok en schreef wat op.
‘Hoe wonderlijk is dit leven. Je moet je als kind telkens conformeren. Dan word je vijftig en jezelf. Ik krijg het eindelijk allemaal een beetje door en wil aan het leven beginnen. En nu lijkt het op te houden.’
Ja, hoe wonderlijk. In zijn lijf zat geen lucht meer, maar in zijn geest blijkbaar wel. Hij had ruimte voor verwondering. Er was geen spoor van bitterheid. En mij gaf hij alle gelegenheid om stil te vallen bij zijn bed. Soms pakte hij m’n hand en gebaarde dat ik achterover kon gaan zitten. Er hoefde niets meer. Ik zou niet uit zijn genade vallen. Uren brachten we zo samen door. meer