Vanmiddag om 4 uur mag ik Youp van ’t Hek op Radio 5 doorzagen over de brief die hij op verzoek van de IKON schreef aan zijn jongere ik. Toen ik dit heugelijke feit de wereld in twitterde (alles voor de luistercijfers), stuurde Youp dit boodschapje meteen door aan zijn talloze volgers. Met als resultaat dat ik er ineens 150 volgers bij heb. Wat een wonderlijke wereld hebben we toch met z’n allen gekweekt. In onze digitale verhoudingen is het goed bestuderen hoe we geneigd zijn zaken wel of niet persoonlijk op te vatten. De boeddhistische topsport van een balans te vinden tussen hoop op roem en angst voor verguizing is heden ten dage zo makkelijk te beoefenen, dat er best Olympisch goud aan gehangen mag worden. Want die 150 nieuwe volgers schrik ik binnen de kortste keren af als ik weer een zweefteeftwittertje laat rondvliegen. meer
Toen de IKON 10 jaar geleden stopte met het uitzenden van kerkdiensten, werd Het Vermoeden geboren. Een half uur televisie met een protestantse christen, een verteller en muziek. Door de jaren heen groeide het karakter van die alternatieve viering uit tot een gesprek van hart tot hart waarin het werkwoord vermoeden de hoofdrol bleef spelen.
Alleen daarom al ben ik in feeststemming. Want van de drie soorten interviews die er grofweg bestaan, houd ik het meest van de derde. In het eerste type gesprek weten vrager en antwoorder allebei de uitkomst. Neem nu: ‘Wat een weer hè?’ Bij de tweede variant kent de ondervraagde het antwoord, maar de interviewer niet. En bij het derde type bevroeden noch de interviewer, noch de geïnterviewde waar het gesprek hen brengen zal. Daar hebben ze allebei hoogstens een vermoeden van. meer
Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.
