juli9
Nou dat weer. Of ik een stukje wil schrijven over mijn ideale spirituele man. Even gecheckt of ik de opdracht wel goed begrepen heb. Ja oké, niet ‘de’ maar ‘mijn’ ideale man. Pfff. Mijn…spiritueel…ideaal…schemert in dat groepje woorden al niet een dilemma? Kom op meid, niet zo moeilijk doen. Anders vind je hem natuurlijk nooit. Ook al zoiets: moeilijk doen. Wordt een mens tijdens het klimmen der jaren doorgaans makkelijker en onbezorgder, onze liefdesjurering lijkt daarentegen gaandeweg strenger en zorgvuldiger te worden. Dat kan komen door schade en schande, maar natuurlijk ook vanwege voldaanheid en dankbaarheid. meer
juli5
We zijn vergeten hoe het leven was voor de tijd van mobieltje en internet. Toch is het nog maar heel kort geleden. Het tijdperk waarin we onderweg nog gewoon onbereikbaar waren. Voor mensen op afstand dan. Je nabije tegenliggers kon je toelachen en aanspreken. Tegenwoordig is het andersom. Dan mag je de mens op de stationsbank naast je niet storen, omdat hij iets naar een verre wereld zit te tikken met z’n hoofd naar beneden. meer
juli1
Huizen nabij stations lijken op elkaar. Net als woningen vlak aan zee. Al zie je nog geen spoor of ruik je nog geen zilt, toch weet je al genoeg. Net zoals sommige mensen in te delen lijken in een bepaald type. Hoe kan dat? (Altijd voorzichtig zijn met dit soort boude beweersels. Dikke kans dat de ander jou ook al in een hokje heeft weggezet.) Als ik tegen de makelaar zeg dat je wel kunt zien dat hij uit Laren komt, zet hij lachend z’n zonnebril op en klapt z’n autodakje naar achteren. Hij heeft er zelf om gevraagd. Als hij met z’n collega van de tegenpartij een eventueel toekomstig badkamertje voor mij bekijkt, demonstreert hij met zijn lange lijf en grote voeten overdreven hoe laag het bouwsel is met: “ik blijf niet bij je douchen.” Hondsbrutaal. meer
juni24
Hij heeft uren en uren gescheurd om vanaf zijn Franse vakantieplek op tijd bij de Nacht van de Theologie aan te kunnen komen. En dat is gelukt. De tafelschikking is zo dat ik naast hem mag zitten. Zijn stoere boswandelstappers heeft hij nog aan. Bij de ingang hebben ze hem op de gevoelige plaat vastgelegd. Al gauw blijkt hij derhalve ongewild mee te dingen naar de BestGekledeTheoloog-Award. Hij wint niet, want wordt vanwege zijn nog Franse vakantieoutfit onterecht aangezien voor een gereformeerde dominee. Hoe mis kan een juryplank geslagen worden? Hij is senior wetenschappelijk medewerker van het Sociaal Cultureel Planbureau. En sinds kort bijzonder hoogleraar ‘Nieuwe en vernieuwende vormen van christelijke gemeenschap in hun betekenis voor de Nederlandse samenleving’ aan de Protestantse Theologische Universiteit.
Kan ons het lekker schelen. Ik hang zo aan zijn lippen dat als we gemaand worden om van stoel te wisselen voor een volgende date, we eenvoudigweg maar blijven zitten. Het zal mij benieuwen of ik na het toetje ooit bij een van de workshops zal belanden. meer
