juni21
Verlicht en verlost, het nieuwe boek van de katholieke medeschrijver en mij heeft zojuist het levenslicht aanschouwd. In lichtblauw verpakte bladzijden, volgeschreven met woorden. Ons vorige geesteskind was roze. En nu is het vast een jongetje. Grappig hoezeer woorden in alles wat ik doe belangrijk blijven. Omdat Het Vermoeden tien jaar bestaat, het programma waarin ik mijn gast mag vragen naar zijn of haar dierbare tekst, wordt nu van de weeromstuit door diverse bladen geïnformeerd naar de woorden die heilig zijn voor mij. Sja, heb je even…. meer
juni17
Wat een heerlijke dag om te lezen hoe de Amerikaanse wetenschapper Joseph Campbell mythologie en theologie met elkaar verbindt. Naast me ligt ook Kuifje in Tibet, gekregen van mijn beste vriendje die zorgt dat ik met beide stappers op de aarde blijf. Omdat hij zelf op vakantie gaat, heeft hij voor de zekerheid ook De Tao van Poeh (met als ondertitel ‘De kunst van het Zijn geopenbaard door de Beer met maar een klein beetje Verstand’) van Benjamin Hoff voor me achtergelaten. Poeh, Kuifje en Campbell, een stevig stapeltje wijsheid naast me. meer
juni14
Niets bevindt zich ooit echt in de ogenschijnlijke pocket. Zo was ik vanochtend voor de tweede keer op weg naar mijn droomhuisje dat ik in gedachten al diverse malen had ingericht. Bleek het zomaar ineens verkocht aan een ander. Verder had ik een date met een man te verwerken die echt heel anders verliep dan ik dacht. We gingen voetbal kijken en ondanks mijn goedbedoelde oranje speldje op zijn outfit liep het toch nogal verliezerig af. Dat is zo leuk aan het leven. Zeg nou zelf. Je kan op de tekentafel, in de redactievergadering en in je dromen wel van alles en nog wat van plan zijn, maar de werkelijkheid is zo schalks opwindend anders eigenzinnig. Daar valt vast van te leren. We zijn hier nu toch.
De werkelijkheid. Wat zou het zijn? meer
juni11
Precies op het moment dat ik bedremmeld besloten heb de grote stad te verlaten, roept mijn baas zijn kudde bijeen voor zijn hoogst opmerkelijke nieuws. De persen stokken om zijn mare te verslinden. Mijn eigen, nog bibberige wegwaaiwens kwam me al volkomen irreëel en onverantwoord voor. Maar of de zijne iets voor mijn meisjesdroom onderdoet? Niet in het minst. Sterker nog, bij hem is het besluit al plechtig gevallen! Mijn directeur bij de IKON vertelt ons werknemers dat hij na talloze jaren trouwe dienst aan diverse omroepen, zijn zeilen verhangt en naar Texel zal togen. Mijn presentatette-bekje heeft graag immer commentaar en wil na zijn betoog al jolig jubelen dat ik zelf op het punt sta om naar het Reptielenhuis in Vlissingen uit te wijken. meer
