april17
Jacob Slavenburg heeft meer dan dertig boeken op zijn naam staan. Alleen kreeg hij zoetjesaan de indruk dat de belangwekkende boodschap van al zijn wetenschappelijke speurwerk naar onder andere de in 1945 gevonden Nag Hammadigeschriften een groter publiek verdient. En toen Dan Browns Da Vinci Code een kaskraker werd, was Jacobs maat ineens vol.
Aldus verscheen onlangs zijn eerste reli-thriller: Het Document. Ik heb het in een vloek en een zucht uitgelezen. Over deze thriller wordt gezegd:
‘Het verhaal begint op een mistige wintermorgen in Venetië en breidt zich vandaar uit naar Toscane, Rome en de Azuurblauwe zee van de Franse Provence, voordat het zwaartepunt verschuift naar België en Nederland.
Daar gebeuren ongebruikelijke zaken rond de zoektocht naar een historisch document, het Evangelie van Simon. De volledig historisch verantwoorde inhoud daarvan blijkt voor de kerk zo gevaarlijk te zijn dat alles op alles wordt gezet om publicatie te verhinderen. meer
april14
Eigenlijk was ik net van plan om nog even te mijmeren over de optie om een crisis als kans te zien. Om te schrijven dat we met z’n allen uit de illusie wakker geschud worden dat alles alleen maar steeds beter gaat. En dat het hoog tijd wordt dat we andere mogelijkheden durven gaan ontwaren. Want we kunnen toch moeilijk tot in eeuwigheid blijven groeien. We maken een pas op de plaats om na te denken over hoe stom we eigenlijk bezig zijn geweest door geld en economie op de troon te zetten. Vanaf nu kunnen we ons weer gaan richten op de dingen die er echt toe doen: solidariteit met mensen die ons nodig hebben, aandacht voor kwesties die werkelijk van waarde zijn, dankbaar genieten van de schoonheid van de schepping. Van die dingen. meer
april11
‘Eerst maar de lammetjes verzamelen’
Artikel voor ‘Geloven Onderweg’
Dominicaans Tijdschrift voor bezinning, bezieling en beweging
Voorjaar 2012: Zien met je hart
april7
‘Hier ben ik, ik heb de beschikking over een grondeloze stilte in een onmetelijke ruimte, maar het spreken van de Heilige kan mij niet bereiken. Er is een grote verstoorder. Dat ben ik zelf.’
Woorden van schrijfster Catharina Visser om een hele dag op te mediteren.
Als je wist dat je morgen uit het land Egypte, het gebied van de doodsangst geleid zou worden, en je had nog een dag om je daarop voor te bereiden, wat zou je dan gaan doen?
Hoe stil zou het dan mogen worden? Ben je bereid om bevrijd te worden?
Of is de grote onbekende vrijheid enger dan het slavenhuis waarin onze angst de dienst wil blijven uitmaken? Heb je eigenlijk wel de vrijheid om te kiezen voor de vrijheid?
Catharina Visser heeft op deze stille zaterdag voor de opstanding het laatste woord:
‘Je denkt toch niet dat God die boom met die prachtige appels van de kennis daar werkelijk heeft neergezet om ons te plagen en de ogen uit te steken?
Nee, wij mochten, en mogen nog altijd, kiezen:
eten van de boom van het leven en rustig in het eerste paradijs blijven,
of die appels plukken en alle onrust, al het zwerven,
alle wanhoop en het lijden smaken waardoor wij wezens worden
naar Gods evenbeeld van liefde,
lijden en verrijzen.’
