Men moet de dingen aan de eigen, stille,
ongestoorde ontwikkeling over laten,
die diep van binnen komt
en die zich door niets laat haasten of versnellen;
eerst volledig rijpen – en daarna baren…
Rijpen zoals een boom die zijn sapstroom niet stuwt
en die rustig in de lentestormen staat,
zonder angst, dat er straks geen zomer kan komen.
Die zomer komt toch!
Maar hij komt alleen bij de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt
zo zorgeloos stil en wijds…
Men moet geduld hebben
tegen de onopgeloste zaken in ons hart
en proberen de vragen zelf lief te hebben,
als gesloten kamers,
en als boeken die in een zeer vreemde taal
geschreven zijn.
Het komt er op aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
dan leef je misschien langzaam maar zeker
zonder het te merken
op een goede dag
het antwoord in.
(naar: ‘Was mich bewegt’
Rainer Maria Rilke (1875 – 1926)
Omwille van de wedstrijd Nederland Vertaalt die een dezer dagen plaatsvond, had men onder andere de categorie Straattaal bedacht. Waarom ook niet? Ook de Bijbel is al in straattaal verschenen en die verkoopt als een….een…nou ja, vul maar een straatterm in.
Ook good old lievelingsdichter Kloos moest eraan geloven. Van zijn regels:
Ik ween om bloemen in de knop gebroken
En vóór den uchtend van haar bloei vergaan,
Ik ween om liefde die niet is ontloken,
En om mijn harte dat niet werd verstaan.
is dit gemaakt:
Ik jank om bloeme met die klote knoppe
Die goud belove, en never opegaan,
Ik jank nou mijn habibi al wil stoppe,
En mijn dus in die fokking kou laat staan.
Het lijkt steeds populairder te worden.
Vasten in de veertigdagentijd.
Afzien in de lijdenstijd.
Geen vlees, vis, alcohol, snoep of seks?
Of gewoon een maaltijd overslaan?
Voor ieder wat wils, als ik de twittertjes over dit onderwerp mag geloven. meer
De commotie rond het Meldpunt Midden en Oost Europeanen zou de PVV vier zetels hebben opgeleverd. Gisteren had ik dat bericht waarschijnlijk niet geloofd, maar nu weet ik beter. Ik mocht namelijk ineens naar de Matinee in het Concertgebouw. Mijn nichtje had twee kaartjes gewonnen bij Radio 4, nadat ze een volledig uit haar duim gezogen verhaaltje over de dirigent had opgestuurd:
Met de uitvoering van Folías de España heeft Jordi Savall zijn hartstochtelijk entree in mijn hart gemaakt. Hij heeft me vast vaker weten te beroeren, op een CD of andere opname waar ik meer toevallig naar luisterde, maar toen ik de Folias hoorde op radio 4, had ik niet alleen kippenvel, ik stond warempel stil terwijl ik doorrennen gewend ben. Ontroering van een vrolijke soort deed in mij een dansend meisje ontwaken. Het begeleidend geklepper van de castagnetten roffelde over mijn huid. Mijn voeten bedachten een dansje en ik volgde verheugd. Toen ik in de spiegel langs mezelf zweefde, zag ik verliefde ogen.
Mijn zeven minuten met Jordi Savall waren heel gelukkige! Hij moest eens weten! meer
Of de doffe wanhoop al bij het wakker worden over hem heen valt?
Hij schudt zijn hoofd: ‘Mijn verdriet slaapt uit’, zegt hij. Gelukkig maar.
Hoewel hem aan te zien is dat het leed vanmorgen inmiddels al is opgestaan. Vroeger dacht ik dat verdriet niet om aan te zien was, maar in zijn ogen zie ik zijn pijn omarmd door ruimte. Of zoiets.
Door niet weten misschien. Hij weet niet hoe nu verder. Een merkwaardig gekend gebied waar het op dit moment goed toeven is. Voor mij tenminste. Hij vraagt of ik het artikel in de Groene Amsterdammer over zijn dochter heb gelezen. Daarin wordt haar uitvaartdienst beschreven. meer
