Maak ik een flauw grapje over Miss Piggy, blijken we voor de Muppets niet alleen te kunnen sparen bij onze grootste kruidenier, maar schijnen deze dieren ook buitengewoon educatief voor onze kleintjes te zijn, zo meldt ons het nieuws. Ik geloof het meteen.
Voor mij op tafel ligt een handgeschreven brief die mij vertelt dat dat allemaal oud nieuws betreft.
Een man van 93 schrijft me dat hij heel zijn werkende leven dierenarts is geweest. In de EO-gids was hem een uitspraak van mij opgevallen waarin ik zei dat ik veel met dieren heb. Daarom is hij in de pen geklommen. Hij meldt mij onder andere dat hij als dierenarts helaas moet constateren dat verwaarlozing, mishandeling en zelfs sadisme jegens dieren meer voorkomt onder orthodoxe christenen dan onder vrijzinnigen en humanisten. meer
Morgen is de dag van het erotisch kapitaal. Zul je altijd zien. Net nu het -7 is. Morgen moeten we met extra aandacht voor ons vrouw-zijn naar ons werk en dat (zelf?)beeld dienen we vast te leggen op de gevoelige plaat. En die foto wil Opzij hebben. Hoge hakken en decolleté graag. Deze actie is bedoeld om vrouwen zelfbewuster en krachtiger te maken. Er zit vast een cynische macho achter het februarinummer van Opzij. Als ik met zeven graden vorst op hakken en met mijn sterke punten half ontbloot naar de werkplek dien te strompelen, dan zal ik mij kleiner en zwakker voelen dan ooit. Zoveel is zeker. Gelukkig heb ik al een hele mooie foto van mezelf. Die stuur ik morgen gewoon in. Niets maakt mijn vrouwelijkheid namelijk machtiger en rijker dan dat ik Miss Piggy mag zijn. Met heel haar temperament, heel haar dierlijke wezen en met al haar uitbundigheid. Waaaah, wedden dat ik morgen dat erotisch kapitaaltje mijn hol insleep?!:
Bij ons op kantoor gaat de laatste dagen de verwarming steeds stuk. Wat een timing. Vandaar dat besloten is de ketel aan het eind van de dag niet op de nachtstand te zetten. Maar dat vind ik zo zielig voor Moeder Aarde. Net nu ze vandaag jarig is: Imbolc, in the belly, in de buik van Moeder Aarde wacht namelijk het nieuwe leven, zo zegt dit oude Keltische feest. Vandaar dat ik gewoon overal de radiotorknoppen lager draai. Ze trakteert al zoveel. En al zo lang. meer
Zo grappig. Vaak hebben we zelf nog heel weinig benul van onze vroegere hoedanigheid, terwijl anderen ons nog precies uit de doeken weten te doen hoe we ooit waren. Dat fenomeen verklaart waarschijnlijk het succes van schoolreünies. Mijn vroegere verloofde zit tegenover me en hij kan maar nauwelijks geloven hoe hij mij in de kibbutz in Ashkelon wist te inspireren. Hij was 23 en ik 18. We werkten ons te pletter op aardappelvelden, in de keuken en in de blokfluitfabriek en hielden ons ook nog aan de regels van onze verre ouders overzee. Vooral van dat laatste heb ik nog steeds spijt, maar dit terzijde. Deze mooierd had toen een gave om door middel van branie van alles en nog wat te bereiken. Zo kon hij tijdens een goed gesprek echt een heel poosje volhouden dat hij Ivrit verstond. Ook deed hij driest aan de piano. Bovendien kregen wij een prijs omdat onze aardappeloogst zo bevredigend bleek. Terwijl we er gewoon helemaal niks van konden of begrepen. Doen alsof, met verve en nietsomhetlijf. Ik was het bijna vergeten. Maar ik heb het van hem afgekeken. Alle passie die normale mensen zouden steken in het verkennen van elkaars lijf, propten wij in branie en meedoen met de wereld. En pas nu, nu ik weer tegenover hem zit, realiseer ik me dat ik daar zoveel van opgestoken heb. Morganavond moet ik een zaal met 600 mensen in het Engels toespreken. Slinks faken is het devies.
En ook zingen kan ik niet. Maar zelden heb ik meer plezier gehad in doen alsof als met deze jongens Frommermann:
