december29
Met kerst daalde op een beetje wonderlijke manier de boodschap neer dat durven vertrouwen zo ongeveer het voornaamste is dat mij het komende jaar te doen staat. Lekker overzichtelijk taakje wel. Maar we zullen dat allemaal nog weleens zien, want momenteel bevind ik me met boeken en wandelschoenen geheel in midwinterstand en kan ik me nauwelijks voorstellen dat er ooit weer hard gewerkt moet worden. Of dat er buitenwereld is. Het is dan ook een hele schok om naar de moderne opera Orest te gaan. Over de Griekse vlegel Orestes die de dood van zijn vader niet kan verwerken en dan z’n moeder maar vermoordt. ’t Is net of je de krant leest. Pfff. En die had ik juist ‘ns een poosje dicht willen laten. meer
december26
Ikoon
Er schuilt een gedaante in mijn eigen ‘ik’
die anders is en levender en vrijer
die in zichzelf geen muren kent en tralies
geen eigendunk heeft en geen geldingsdrang
die zich weet los te maken uit de windsels
van angst en gal en treurig zelfbeklag
die opengaat en ademt in de ruimte
en luisteren wil, geduld heeft, troosten kan
en minnend inziet wat een ander mens bezielt
die geen bedenkingen, geen grenzen kent
en lachend geeft en deelt vanuit een
wijd besef dat allen op de aarde één zijn
en dat geen lot ons breken kan
omdat wij gronden in de echte liefde. meer
december23
Nu er overal lichtjes branden en kerstversierselen schitteren, is het bijna onvoorstelbaar geworden dat het hier ooit op deze plek op aarde in de midwinter aardedonker was.
Of de zon op een goede dag weer krachtig en langdurig tevoorschijn komen zou; meer dan een wankel vermoeden was dat midden in die winternachten niet. Daarom had men lichtfeesten nodig. Een soort pre-christelijk bemoedigingskneepje in de bibberwang.
‘Vreest niet’ avant la lettre. Toen er hier al wel herders, maar nog geen Bijbelse engelen rondwaarden. meer
