december1
Het moet geen gezicht zijn. In het mistige donker een knielende vrouw te ontwaren die stikkend van de lach een putrooster optilt. Die vrouw ben ik. Dat wat ik al talloze keren heb gedacht is werkelijkheid geworden. Iedere avond zet ik m’n roestige sportfietsje vast aan mijn half vergane omafiets terwijl ik me afvraag hoe lang het zal duren voor het bosje sleuteltjes van de beide fietsen en hun gezamenlijke ketting in de put zal vallen die zich precies onder hun voorwielen bevindt. Het antwoord is: nu! Weg bosje. Vaarwel fietsen. Ik wist dat het ooit gebeuren zou. Ik wist alleen niet wanneer. meer
november28
De rijpe concertvriend belde dat hij bijkans de muziektempel uitgesmeten is omdat hij in trance een derde stem meezong. Met de ogen dicht. Het gevolg was dat hij de verwijtende blikken van de omzitters niet opving. Met het argument dat hij een oude man is had hij zich eruit weten te redden, zo diste hij in heel erg grappige taal op.
Nog steeds kan ik het niet uitstaan dat ik ook dit jaar weer geen Winterreise vinden kan waar ik met hem naar toe mag. De donkere dagen van inkeer moeten toch gezamenlijk te vieren zijn.
In die tussentijd, tijdens bellen en ergernis, bevond ik mij in Huissen om met een grote groep mensen de kern van onze gezamenlijke levenswinterreis te doorleven. Met de nadruk op het feit dat zaad moet sterven om vrucht te kunnen dragen. Jezus zei het al. En wij spraken hem beslist niet tegen. meer
november25
Vanavond mag ik helaas niet alleen maar vragen stellen. De socratische vroedvrouw in mij vindt dat maar wat onwennig. Ik zal standpunten moeten innemen over de volgende kwesties: Hoe verhoudt de messiaanse verwachting zich met de boeddhistische afwijzing van hoop en verlangen? Wat moet een mens met het begrip overgave als hij door schade en schande juist zo goed geworden is in volhouden en doorzetten?
Hoe kunnen we geëngageerd leven als we steeds stil op een kussen gaan zitten?
Over deze kwesties kunnen we vanavond kort zijn, want ik weet het niet. meer
november21
Zou het aardappelmoeheid zijn? Innerlijke desertatie? Beroepsdeformatie? Toe zijn aan herstelwerkzaamheden elders? Kent iedereen dit?
Grappig hoeveel troost er zit in het besef dat je niet de enige bent. Eigenlijk is dat stiekem mijn motivatie om mensen op tv te interviewen. Dat de andere mensen thuis zien dat ze niet gek of alleen zijn. Zelf denk ik heel vaak dat ik gek en alleen ben als ik tv kijk. Daarom kijk ik misschien ook zo weinig. De afstandsbediening is trouwens stuk. Net zoals de ov-chipkaart, het snoertje van de computer, de pc op m’n werk, m’n foon en het pasje voor de Greenwheelauto. meer
november17
Eerst herken ik de drie hondjes. Daarna pas de buurvrouw. De ex-buurvrouw. Sinds drie jaar alweer. De hondjes leven nog. Wij ook. Mijn fiets beklimt kreunend de steile brug over de gracht waar ik achttien jaar heb gewoond. Als de dag van gisteren herinner ik me mijn allereerste blik over dit water. Het was een koude maandagochtend in de eerste week van januari. Toen ik nog niet weten kon dat deze gracht het toneel zou gaan vormen voor een significant deel van mijn leven. Met buren en incidenten. Met liefde en lijden. Met ontelbaar veel inbraken en even zovele aanspoelenden. Hoe wonderlijk is ons leven, of misschien alleen maar ons brein? meer
