Drempelvrees overkomt mij bij lieden die je misprijzend monsteren als je komt voor nieuwe schoenen, onder- en bovenkleding of kapsel.
Met zo’n hoofd van: ‘Kind, hoe heb je het zo ver durven laten komen?’
Bij mij werkt die verkooptruc niet. Ik ervaar die blik als liefdeloos en kijk daarom al jaren wel link uit. Zo niet bij mijn huidige kapper.
Bij wie ik wel altijd weken te laat kom. Maar ook al heb ik dus tegen die tijd echt geen enkel model meer in zijn ooit goedbedoelde kapsel, hij kijkt als ik binnen kom echt nooit naar mijn haar.
Oordeelloos en liefdevol word ik begroet. Zo ook hedenochtend.
Hij vraagt wel waarom ik zo ongedurig ben. O, dat is omdat de herfst roept. meer
Elke dag sla ik een bladzij om van het lijvige boek dat op mijn vleugeltje ligt.
De spreuk van vandaag is: “Alles komt voort uit liefde.
Een geslaagd beroepsleven geeft je het gevoel dat het leven van je houdt, dat chefs, directeuren en collega’s je vijanden niet zijn.
Heb lief, heb lief en zet de eerste stap.”
Mooie boel. meer
‘De vraag hoe om te gaan met het onvervulde blijft in deze levensperiode een van de kernvragen. Er is nu echter een grotere mildheid, en de erkenning komt dat het onvervulde niet goed gemaakt hoeft te worden door een ander of in ruimere zin door het leven.
Het gaat er niet om dat de frustratie uit de wereld wordt geholpen, maar dat er de bereidheid is, hoe de omstandigheden ook zijn, vrucht te dragen.
Frustratie, het onmogelijke dat toch wordt gewenst, noodlotsgevoelens, gebondenheid- het is niet iets op zich en het is zeker geen rechtvaardiging voor een bepaald gedrag of een bepaalde levenshouding. De gehechtheid van de persoonlijkheid die altijd zijn zin wil hebben, maakt het onmogelijke tot een probleem.
Als de persoonlijkheid zich buigt voor de werkelijkheid van het onvolmaakte, wordt het onmogelijke beginpunt van stille aanschouwing. Deze onmogelijke mogelijkheid nu biedt 47. Dan is 47 waarneming zonder oordeel. Wat men doet, doet men niet meer in de eerste plaats voor het vervolg. De handeling rust in zichzelf.’
In het televisieprogramma Het Vermoeden van de IKON vertellen mensen uit verschillende religieuze tradities aan de hand van hun meest dierbare tekst wat hen beweegt, inspireert en gaande houdt. En dat al bijna tien jaar. Dat is een genadig unicum in Hilversum.
Ik ervaar het als een groot voorrecht en genoegen om deze mensen te mogen ontmoeten en bevragen. Talloze wijze, originele, kwetsbare, moedige en open geesten hebben ons via deze weg al willen laten delen in hun ongeneeslijke religiositeit.
Wat is het dat al die mooie gasten staande en gaande houdt? Is het hoogst particulier, gebonden aan die toevallige godsdienst? Kijken wij daar als waarnemers naar zoals naar exotische vlinders? Of is hun bewogenheid herkenbaar, deelbaar, overdraagbaar? En wat bezielt mij eigenlijk? Waarom toch altijd maar die nieuwsgierige vragen aan al die zoekers, vinders en oprapers? meer
Welk dier legt er nou toch honderden kastanjes bij elkaar in een weiland waar in de verste verte geen kastanjeboom te bekennen is? En dan ook nog open en bloot. Niet in een heimelijk hamsterholletje of zo, nee gewoon voor het oprapen en voor het uitdelen. Je kunt in de vroege dauw je hoofdje er maar over breken. Niet dat dat erg is, want het is wel een vraag over het hier en nu en daar knapt een menselijk schepsel al bijzonder van op. Van de rijpe concertvriend heb ik onlangs een nieuw woord geleerd en daar heb ik nu reuze schik van: Daseinsfreude. Lol in het hier en nu. meer
