Hij vindt het een onredelijke band, zegt hij.
Zo’n Turkse zanger die zo’n beetje ook nog eens alle mogelijke instrumenten weet te bespelen in combinatie met zijn kaaskoppige jazzvrienden. Zeven jaar geleden hoorde hij ze zomaar in een kelder in Utrecht. Nu spelen ze op zijn feestje. Het boek van Marcel Derkse, De weg ligt onder je voeten wordt gelanceerd. Het was me het weggetje wel. Zijn leven hing twee jaar geleden aan een zijden draad. Voor, tijdens en na zijn levensgevaarlijke hartoperatie. Ik mag hem bevragen over dit prachtboek in De kamers in Amersfoort. Niet alleen de band is onredelijk, wij mogen dat ook zijn. Onredelijk. Bang ook. meer
‘Jarenlang, anderen imiterend,
probeerde ik mijzelf te leren kennen.
Van binnenuit kon ik niet beslissen wat te doen.
Geheel verblind hoorde ik mijn naam roepen.
Toen stapte ik naar buiten.’
Het kan geen toeval zijn. Eerst de Sacre du Printemps van Stravinsky in het Concertgebouw (wat is ons Radio Philharmonisch Orkest toch fantastisch!) en niet veel later mag ik naar de film Crazy Wisdom over de Tibetaanse leraar Chögyam Trungpa. Er blijkt een enorme overeenkomst tussen deze twee fenomenen te zijn. Die gaat over wilde gekkigheid die zo troostend is dat je het leven eindelijk weer eens even snapt. Of andersom: dat het leven ten lange leste iets met jou uit te staan wil hebben. Hoe dat precies zit weet ik ook niet, maar zowel de Sacre als de film Crazy wisdom geven me het gevoel dat ik niet helemaal gek ben. Of ja, juist wel. Maar dat dat oke is. Dat ik niet de enige ben.
Zowel dat muziekstuk van Stravinsky als het wilde gedrag van Trungpa heeft heel wat westerse stof doen opwaaien. Schandalen zelfs. En beide menselijke uitingen willen ons bemoedigen in het feit dat we zelf ook zo zijn. Van kinds af aan al. In de Sacre danst een jong meisje zich als lente-offer dood en Trungpa werd om zo’n zelfde lente-offer-ambitie slechts 47.
Als kind heb ik de gedachte opgevat dat ik ziek was toen de A-viertjes met regels zijn uitgedeeld. Zo gaat een mens zich verbeelden dat’ie de hele tijd treinen en afspraken mist. En nu ontmoet ik in de muziek van Stravinsky en in de verschijning van Trungpa posthuum de meest vitale liefdeskus die een late zondag maar verlangen kan. En God zag eindelijk ook een keer dat het goed was.
klik op foto voor het artikel