augustus28
Precies veertig jaar geleden begon er een schooljaar.
In een vreemde stad. Op een nieuwe school.
Die dag herinner ik me heel erg goed. Dat geldt zeker voor een van mijn broers.
Op die eerste schooldag vond hij een vriend voor het leven.
Al veertig jaar delen zij lief en leed. Inmiddels samen met hun echtgenotes en kinderen.
Mijn moeder vindt dat reden voor een stunt. Vier uw vierdagen, nietwaar.
En de voorpret is enig.
We gaan ze er als het ware inluizen, die broer en zijn kameraad. meer
augustus25
‘Er zijn ongeveer 8,7 miljoen soorten planten, dieren en andere organismen op aarde, en slechts een klein deel daarvan is nog maar ontdekt en gecatalogiseerd.’
Verheugend nieuws. Lang heb ik geleden onder de aanname dat de hele aarde al aangeharkt, in kaart gebracht en gedetermineerd was.
Als kind verlangde ik naar nooit eerder begrepen ogen die mij tijdens het verstoppertje spelen -als ik weer eens niet gezocht werd-, vol mededogende keterigheid zouden proberen mee te lokken.
Wezens die nog niet gedetermineerd zijn. Daarin schuilt de term terminaal. Dood.
Zo zetten wij medeschepselen weg. En bij. In cerebrale urnen.
Alsof deez’ aardkloot niet meer interessant, gevaarlijk of onvoorspelbaar zou zijn.
Hoe zouden wij op een planeet kunnen leven die nu al overzichtelijker zou zijn dan ons eigen wezen?
Maar het tegendeel blijkt volgens het laatste nieuws dus eindelijk het geval. meer
augustus22
Laag, vroeg zonlicht over de Noordermarkt waar het moeilijk afscheid van nemen is.
De maandagochtendmarkt lijkt nog vrediger dan normaal. Een man met bruine krullen praat zacht tegen zijn kraambuurman. Ze verkopen beiden lieve spulletjes. Bulletjes. Brocante.
Maar ik moet naar het uitzendstation. Minder gretig dan anders.
De afgelopen dagen heb ik zulke bizarre, agressieve mails gekregen als reactie op een artikel, dat ik me begin af te vragen of dat nou onze achterban is. Maken we daar al die programma’s voor? Is het heilzaam om openhartig te blijven als dat juist woede opwekt?
Ik heb werkelijk geen idee. Merkwaardig is dat de morrende mails alleen van mannen afkomstig zijn. Vaak heb ik me afgevraagd hoe het is om man te zijn. Komt waarschijnlijk omdat ik alleen maar broers heb.
Die mannen op de markt lijken behoorlijk kalm en gelukkig. Is dat omdat ze onschuldige brocante verkopen?
Zou hun agressie tevoorschijn komen als ze iets met godsdienst te maken zouden hebben?
Of komen de naar mij gemailde frustraties voort uit onbewust verdrongen seksualiteit?
Daar hoef je gaan man voor te zijn. Daar kan je als vrouw ook al heul veul last van hebben.
Niet eens zo onbewust.
Vandaag laat ik m’n baard staan. En m’n baas.
Ik fiets gewoon terug naar de markt.
Naar het zonlicht.
Naar dat kraampje met bullen.
Met paarlen en porceleinzwijnen.
Wie maakt me los?
augustus16
![wijnenag_6[1]](http://www.annemiekschrijver.nl/wp-content/uploads/2011/08/wijnenag_61-150x150.jpg "wijnenag_6[1]")
Grappig om te horen dat ook collega’s op hun eerste werkdag na hun vakantie de zenuwen hebben. Alsof er naar de brugklas gegaan moet worden. Alsof je een nieuwe schooltas met zojuist gekafte boeken op je rug draagt.
Zelf ben ik nerveus omdat ik bang ben voor OV-fiets-mannetjes en omdat er een kakelvers seizoen met vele nieuwe ontmoetingen in duistere kelders op me wacht. Dit keer in Bussum:
‘Goedemorgen, heeft u misschien een OV-fiets voor me?’
Stomverbaasde blik. Zonder kik.
Ik kijk rond, maar zie nergens de blauwe tweewielers.
‘Ik ben hier voor het eerst. Zou u me willen helpen?’
Weer geen sjoege.
Ik leg m’n OV-kaart neer. De man scant ‘m.
En kwakt een sleuteltje op z’n desk. meer
![wijnenag_6[1]](http://www.annemiekschrijver.nl/wp-content/uploads/2011/08/wijnenag_61.jpg "wijnenag_6[1]")