Zou iedereen dat hebben?
Een voortdurende vage notie van dat het allemaal wel kan, terwijl dat feitelijk nooit echt gebeurt.
Een soort heimwee vooruit.
Is dat hoogst particulier of heel herkenbaar?
En als het dan ineens inderdaad wel blijkt te kunnen moet je bijna huilen.
Pfff, hoe breng je zoiets onder woorden?
Het lijkt op thuiskomen. meer
Ja, het is min of meer mogelijk om de wereld buiten een kloosterpoort te houden. De afgelopen dagen tenminste wel. Achttien vrouwen, liefdevol ontvangen door het klooster in Huissen. Op zoek naar onze eigen wijsheid.
Brigitte zou met ons dansen. Bidden met de benen.
En ik mocht de vragen stellen. En ook gewoon zitten. Mediteren. Bidden met het hart.
Wat kun je anders doen, met 19.000 verhongerde kinderen per dag in de Hoorn van Afrika? meer
Ieder vak kent vast z’n eigen nachtmerrie die ’s nachts op je kruipen wil als een klamme donsdeken met het weer erin:
De zanger die z’n microfoon ziet verschrompelen tot een speldenknop.
De chirurg met zoveel tangetjes dat hij door het ijzer z’n hulpmiddel niet meer ziet.
De hoogwaardigheidsbekleder die ineens in ondergoed over straat moet.
De hulpverlener in hongerend Afrika wiens emmers water omvallen in het droge zand.
Zand erover, denk je dan als je opgelucht wakker wordt.
Helaas komen sommige van deze klassieke nachtmerries soms wel een of twee keer in het echte leven uit.
Kijk maar naar Giro 555.
Maar iedereen weet hier ook in het kleine en onschuldige van. meer
Ging het verhuizen naar een dorp op het nippertje niet door, kreeg ik op diezelfde dag m’n stadse geveltuintje van de gemeente.
Zie je wel dat er leiding is.
Ik heb het smalle maar wel lange strookje vandaag meteen gretig van natuur voorzien.
Want daar snakte ik steeds zo naar. Naar natuur.
Daar valt wel het een en ander over te mijmeren. Vandaar dat ik er alsmaar niet aan begon. Het is een te groot onderwerp. Natuur: meer
