“Wij dreigen van het evangelie steeds weer iets gewijds te maken voor heilige ruimtes, nette mensen en vertrouwde gewoonten. We vergeten dat de kribbe van Jezus in de buurt was van het gewone volk met hun folksongs”. Met die opmerking breekt Arjan Plaisier een lans voor ‘The Passion’ in Gouda. “We mogen Jezus niet in de veilige kerk verstoppen”, zo schrijft de scriba van de Protestantse Kerk in het jongste nummer van Kerkinformatie. “Het Paasevangelie is een woord dat ook steeds weer vlees moet worden. Niet alleen in de omheining van een geheiligde ruimte, maar ook op de markt van het leven”.
Als dat allemaal waar is, van dat vlees en die markt enzo, dan kan het misschien ook geen kwaad dat Hans Beerekamp mij gisteren in het NRC Handelsblad omschrijft als een theologische babe met een combinatie van protestantisme en sexappeal.
Lekker wel. meer
De bedoeling is dat hij mij interviewt. Op mijn verzoek laat hij zijn pen liggen.
Ik voel me altijd zo alleen als tijdens een ontmoeting voortdurend het contact wordt verbroken.
Heb ik met steeds inbrekende obers in een goed gesprek al last van. Maar helemaal met iemand die zijn hoofd steeds buigt omdat er panisch geschreven worden moet. Opgetogen en opgelucht zet hij de dictafoon van z’n Iphone aan. We kunnen losgaan.
Hij vertelt over zijn achtergrond. Gereformeerde gemeente in Katwijk. Had ik al wel gedacht.
Zijn taal is rijk als het aantal zandkorrels in de Sinaï-woestijn. meer
De recente brief van de geëngageerde Zenmonnik Thich Nhat Hanh vanuit zijn centrum Plum Village in Frankrijk aan de getroffenen in Japan zou ook van Paulus afkomstig kunnen zijn:
‘Lieve vrienden in Japan,
Als we denken aan het grote aantal mensen die zijn omgekomen in deze tragedie, kunnen we heel sterk ervaren dat ook een deel van onszelf is gestorven.
De pijn van een deel van de mensheid is de pijn van de hele mensheid. En de menselijke soort en de planeet Aarde zijn allen delen van een lichaam. Wat er met een lichaamsdeel gebeurt, overkomt ook het hele lijf.
Een ramp als deze herinnert ons aan de vergankelijke aard van ons leven. Het helpt ons in te zien dat wat er echt toe doet is elkaar lief te hebben, elkaar nabij te zijn. Het besef dat we in leven zijn, mogen we ieder moment koesteren. En het beste dat we kunnen doen voor hen die gestorven zijn is op een zodanige wijze leven dat hun schoonheid in ons overeind blijft.
Hier in Frankrijk en in onze praktijkcentra over de hele wereld zullen onze broeders en zusters voor jullie blijven zingen. We zenden jullie vrede, genezing en bescherming. Onze gebeden zijn met jullie.
Onder een stralende hemel op geboortegrond lopen. Dat is genade. Lopen. Pas nu de jaren klimmen begint het door te dringen wat dat eigenlijk is. Het mag vooral langzaam. Dat snelle sportieve staalt slechts die wil die toch al zo nadrukklelijk aanwezig is. Niet naar de grond staren, alwaar je rond blijft dolen in al zo vaak herhaalde gedachten. Om je heen kijken met schone kinderogen. Daarmee de wereld groeten. Zonder oordeel, open en ontvankelijk. Wieg met je heupen. Dan zul je de aarde raken. meer
