Lente!
Alle mensen worden origineel geboren, maar ze sterven als copie. Nietwaar?
Pfff, ik ben verslaafd aan one-liners en doe er altijd heel lekker lang mee. Komt door mijn bijbelse opvoeding.
Als de onderwijzer in het bijbelonderricht toe was aan Hooglied, kon ik een schooljaar lang kauwen en mijmeren op hoofdstuk acht vers drie:
‘Zijn linkerhand zij onder mijn hoofd en Zijn rechterhand omhelze mij.’
Dan ben je overigens in goed gezelschap, want op deze hemelse oneliner is dito muziek geschreven.
Ik zou een machtig hoopje goeie componisten willen voorzien van mooie citaten.
Cumlaude zangeres en enige lieveling van wijlen La SchwarzKopf beweerde afgelopen zondag in het Vermoeden dat tekst de basis is van een goed zangstuk.
Dus daar gaan we: meer
Op pad
Toch wat kaaltjes als je enige ritueel in de lijdenstijd het zwijgend bezoeken van de Mattheuspassion is. Het blijft wat passieverig.
Daarom is het niet zo gek dat ook protestanten meer en meer behoefte krijgen om te vasten in deze periode.
Even geen vlees, vis of wijn. Maar dat blijkt ook helemaal niet zo’n groot offer te zijn. meer
Mediamanie
Grappig is dat. Commentaar leveren op media in media, terwijl je zelf van de media bent.
Dat de ene microfoonstandaard de andere bevraagt.
Dat draait op navelstaren en imploderen uit.
En op boze reacties. Want hoe durf ik sociale media asociale media te noemen?
Ik zei tegen de interviewer dat we nog nauwelijks in de gaten hebben dat we op aarde leven en ik zo van ontmoeten houd.
Maar dat zinnetje is niet in het stukje opgenomen.
Toegeven, hoe arrogant klinkt het niet te beweren zulke leuke mensen in het echt tegen te komen. En dat televisie misschien voor eenzamen is.
Maar ik zie door de bomen het bos niet meer en ben jaloers op iedereen die weet hoe je door het medialandschap kan surfen en zappen. Daar word ik eenzaam van.
Ondertussen zit ik uitspraken uit te werken die een bekende televisiepersoonlijkheid gisteren in mijn microfoon insprak. Is voor een media-vakblad.
Ja, het is wat schizofreentjes. We knippen, quoten en twitteren elkaar allemaal aan gort. Gesneden beelden die zo in onze binnenzak passen.
Ik ga ff een niet-virtueel luchtje scheppen in gewoon landschap.
Niet omdat ik erboven sta, maar er bijkans onderlig.
Mmm, best lekker eigenlijk hier.
Voorjaarsreces
Waarschijnlijk heet er iemand Oudsen Troost en presenteert hij een of andere simulator. Maar door de vormgeving achterop dit kermisvehikel in het Westerpark, is het net alsof hier voor een troost-simulator wordt geadverteerd.
Dat je doet alsof je troost. Best een hele diepzinnige advertentie.
Heel veel genotsmiddelen willen de indruk wekken dat ze troosten.
Het zou wel een lief eerlijk woord zijn op de verpakking van sigaretten, drank, sociale media, porno, relatiesites en wat niet al. Troost-simulator. Niks mis mee. Als het maar vermeld wordt.
Ook bij drukke werkplekken en belangrijke bijeenkomsten zou het woord niet misstaan.
Gelukkig hoef ik een tijdje geen bordje te zijn die naar de echte Troost verwijst. Omdat ik de weg kwijt ben, heb ik van Hogerhand even vrijaf gekregen.
Voor de zielen die gedijen bij een echte don’t-know-mind, is het momenteel bij mij echt heel fijn toeven.
Van troost-simulators zie ik echt ff bepaald de lol niet.
Maar de rijpe concertvriend sleurt me mee naar de opera. Billy Budd van Benjamin Britten.
Er gaat een wereld open waar niets simulerends aan is.
Het plot, de muziek, de zangers, het decor, de regie, het orkest, het licht: zulk eerlijk vakwerk heeft zelden zo de handen ineen geslagen.
Troost blijkt nu niet in een klein hoekje, maar in een enorme overdaad aan talent te zitten.
En dat mag ook weleens ervaren worden:
Ons is veel gegeven.
Dus zal ons waarschijnlijk ook wel veel gevraagd worden.
Misschien is de vakantie voorbij.